“Die grote avocadopit kreeg ik er niet uit en daarom gebruikte ik een groot, vlijmscherp mes. Helaas zette ik iets te veel kracht waardoor ik in mijn vingertopje sneed. Het deed erg veel pijn en mijn moeder bracht me naar de Eerste Hulp van het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Al snel zagen ze daar dat gespecialiseerde hulp noodzakelijk was en werd ik verwezen naar het Maasstad Ziekenhuis.”

“Het Maasstad Ziekenhuis ken ik goed, dus ik vond het prima. Ik merkte direct dat ik te maken had met specialisten op hand- en polsgebied. De pees en zenuwen van mijn vingertopje waren door dus dokter Hofman, plastisch chirurg moest mij opereren. Wel met een algehele verdoving hoor”, vertelt ze. “Ik had namelijk nare herinneringen aan een plaatselijke verdoving uit het verleden. Ik wilde het allemaal niet bewust meemaken op de operatietafel, ik vertrouwde op de dokter. Na de eerste operatie droeg ik zes weken een spalk en mocht ik niets doen. Achteraf bleek dat ik veel littekenweefsel had ontwikkeld (tenolyse) waardoor een tweede operatie noodzakelijk was. Dit komt helaas voor. Dokter Hofman maakte de pees vrij van de verklevingen zodat deze weer vrij kon bewegen. En nu gaat het herstel gelukkig voorspoedig.”

Over de verpleegkundigen en handtherapeuten heeft mevrouw Wennekes niets dan lof. “Je merkt dat het een team is wat uitstekend op elkaar is ingespeeld. Zo’n drie à vier keer in de week krijg ik handtherapie. De therapeuten kijken goed naar het letsel en passen hun behandeling daar op aan. Een behandeling op maat was bij mij wel nodig want het herstel verloopt niet echt volgens het boekje”, vertelt ze. “Gedurende het hersteltraject knalde er namelijk ook nog een autodeur tegen mijn vinger. De fysiotherapeut besprak dit direct met de arts en ze namen geen enkel risico. Gelukkig bleek uit de scan dat het meeviel. Toch was ik blij dat ze gelijk actie ondernamen. Ook tijdens mijn ontslag uit het ziekenhuis zorgde een lieve verpleegster ervoor dat ik praktisch tot aan de auto begeleid werd. Ze gaf me zelfs een handdoekje mee voor in de auto.”

“Het was dokter Hofman die me aanmoedigde met kracht en geweld het topje van mijn vinger te gaan trainen. Het herstel ging langzaam en dat vond ik best moeilijk. Door zijn aanmoediging ben ik harder gaan oefenen én met resultaat! Inmiddels kan ik het vingertopje verder buigen. Zelfs het paardrijden gaat beter. Deze motivatie had ik echt even nodig om het gewenste resultaat te behalen”, besluit mevrouw Wennekes.